• 04 Kasım 2023
• 10157

TÜMDEN KAYBETTİK

Kimseye iyi demeye gelmiyor. ’’Tamam işte bu’’ dediğin her seferinde aptal durumuna düşüyorsun. Sonra sevdiklerini sevmemeye, duyduklarına inanmamaya başlıyorsun. Şüpheyle yaklaşıyorsun her şeye, paranoyak oluyorsun. Kılı kırk yarıyorsun ama yine de emin olamıyorsun; güveni kaybettik.

Bayramlar gelip geçiyor, ne sende gezme isteği var ve ne de gelmedin diye hatır gönül koyan. Davetler dil ucuyla yapılıyor yarım yamalak sanki  “gelme” der gibi. Ana baba evladından bezgin, kardeş kardeşe küskün, hısım akraba evvelden kırgın; zorlama ilişkiler, samimiyeti kaybettik.

Bir ciklet parası bulunca mahalle bakkalına koştuğum zamanları hatırlarım, elimizdeki demir paralara ne kadar çok şey alırdık. ETIPUF  kutularıyla arı yakalar vızıltılarını dinlerdik. Teraviyi komşunun erik ağacında kılardık. Ceplerimizi eriklerle doldurur dişimiz kamaşıncaya kadar yerdik ve sonra hacıdan dönen ihtiyarlar gibi eve girerdik gecenin bir vakti. Yine pişi dağıtılırdı ikindileri, biraz siyah olurdu hamuru, ne keyifle yerdik, iki- üç- dört sayısını unuturduk. Herkes herkesi tanır kim kimin neyi, kimin nesi bilirdi. Bir yaramazlık etsek eve bizden önce gelirdi haberi; büyük bir aile gibiydik. Şimdi kimse kimseyi tanımaz, kapısını çalmaz bir yanlışını görse uyarmaz, uyaracak olsa da hoş karşılanmaz oldu; komşuluğu kaybettik.

Hem severdik öğretmenlerimizi  hem de korkardık onlardan. Şikayet giderse eve, kesin dayağı yerdik. Dersi kaynatmaya kalksak ya ufaktan kulağımız çekilir veya tebeşiri yerdik uzaktan. Hemen çeki düzen verirdik kendimize. Okul dışında karşılaşınca elimiz ayağımıza dolanırdı saygıdan. Ellerinde bir şey görsek taşımayı teklif ederdik. Onlar emekli olsalar da, biz hep öğrenci  kaldık.. Şimdilerde öğretmenini şikayet ediyor öğrencisi. Terbiye etmeye kalkıyor terbiyesizlik ederek. Ayar veriyor haddini aşarak. Veliler de takılıyor peşlerine çocuklarına inanarak. Ne oturuşunu değiştiriyor öğrenci, ne de istifini bozuyor öğretmenini görünce; saygıyı kaybettik.

Bizim zamanımızda analar okul gibiydi. Büyüğün yanında nasıl oturulur kalkılır, misafir gelince nasıl karşılanır öğretirlerdi. Bir yanlış yapsak kaş göz işaretiyle uyarırlardı. Bizim çocukluğumuzda komşumuz çamaşır asmaya çıksa balkona, biz içeri girerdik. Sofraya babadan önce oturmaz ve ondan önce tabağa kaşık götürmezdik. Bir usul bir adap vardı. Büyük büyüklüğünü, küçük küçüklüğünü bilirdi. Şimdilerde baba çocuğuyla arkadaş oldu, analar kafelere dadandı; düzeni  kaybettik.

Biz eskiden boşanma kelimesini hayvanlar bağlı olduğu yerden kurtulunca duyardık. Derlerdi ki: ‘’koş hayvan boşanmış’’ Şimdilerde kadınlar için söyleniyor bu söz,‘’falan kadın boşanmış.’’ Eskiden boşanan aileleri duymazdık. Boşanmayı ar ederdi insanlar. Dul denilmek ağır gelirdi, zul olurdu.. Kadınlar evine yuvasına sahip çıkar adamlar da çalışır didinir ailesine bakardı. Hayvanlar artık boşanmıyor iplerinden fakat kadınları bağlayacak ne bir ip var ne yasa ne ceza. Cepheden dönmeyen eşini bekleyen ninelerin kocasını sokağa atan torunları var artık. Adam sabah çıktığı evine akşam giremiyor. Polisten alıyor haberi uzaklaştırma almış; vefayı kaybettik.

Biz aslında tümden kaybettik.

Ne Türk kalabildik ne de ecnebi olduk. Biraz tuz, biraz şeker attık ne çorba oldu, ne sütlaç, oldu tam bir yavan bulamaç. Konuşunca Müslümanız yaşayışta kafir. Kabede taşladığımız şeytana burada ziyafet veririz. Şeytanın aklına gelmeyen bizim aklımıza gelir pabucunu ters giydiririz. Yine de kalbimiz temiz bizim, firdevslerdeyiz. Yapar ederiz sonra musallada iyi biliniriz, yalancı şahidimiz çoktur bizim, yine gemiyi yüzdürürüz. El eli kandırır biz ise kendimizi kandırırız. Aslında ne olduğumuzu yine en iyi biz biliriz. Anlayacağınız ne biz eski biziz, ne de zaman eski zaman; yönümüzü kaybettik…

GÜNÜN SÖZÜ: Kaybetmek söz konusuysa, çok yetenekliyiz.

Yorumlar

Henüz hiç yorum yapılmamış. Şimdi ilk yorumu siz yapın!

• 1
• 2